Hayat mücadelesi veren küçücük canlar

Hepimiz insanız bir derdimiz olduğu zaman söyleyecek dilimiz yardım isteyebilecek kudretimiz var. Dilimiz döndüğünce derdimizi anlatıp gücümüz yettikçe beden gücümüzü kullanarak alabilecek imkânımız var. Peki, neden bu kadar vicdansız neden bu kadar acımasız neden bu kadar duyarsızız kendi canımızdan bir parçanın tırnağı dahi kırıldığında bütün dünyayı ayağa kaldırıp hakkını ararken bizden yardım isteyebilecek hiçbir güce sahip olamayan varlıkları ezip geçip hiçbir şey olmamış gibi nasıl devam edebiliyoruz hayatımıza neden yapıyoruz bunu hiç sorguladınız mı?

Oysa onlar sadece yaşamaya çalışıyor kimseye zarar vermeden hayatlarını devam ettirmek için uğraşıyor. Sadece yanlarında olan can parçalarından güç alıyorlar. Beraber aç kalıyorlar beraber karın doyuruyorlar beraber oyun oynuyorlar yaptıkları sadece bu. Hastanemizin bahçesinde sahiplendiğimiz köpeklerimiz vardı bizim. Bir kar topumuz bir karamel'imiz bir de sütlacımız vardı. Kartopu birkaç ay önce hastalandı. Ona bir şey olursa dayanamam diye düşünürken karamel'i kaybedeceğimizi nereden bilirdik ki...

Her günümü geçirdiğim en masum varlıklardı. Ama ama işte… Karamel'i kaybettik hız yapmanın marifet olduğunu zanneden bir trafik magandası yüzünden kaybettik. Duyarsızca dikkatsizce kullanılan bir araba hayatta hiçbir şekilde başına ne gelirse gelsin yardım isteyemeyen bir varlığı koparttı bu dünyadan ve umurunda olmadı yaptığı. Herkes gibi… İşte sorguladığım bu aslında neden yapıyoruz bunu… Kendi kardeşimiz kendi annemiz kendi babamız bizim hayattaki en değerli varlıklarımızken neden sadece hayvan oldukları için onları sevdiklerinden düşüncesizce koparıp bir de çöp konteynırına atıyoruz.

Sütlaç yapayalnız geziyor hastanenin bahçesinde kardeşini arıyor her metre karesinde… Başka güç alacağı hayatına dâhil edebileceği kimsesi yok ki o kadar küçük ki o kadar çaresiz o kadar yalnız ki çünkü insanoğlu en büyük dayanağını tek arkadaşını hiç vicdan azabı çekmeden aldı elinden… Annesi hasta uzakta kardeşi artık yok… Bu çevremizden bir insanın başına geldiğinde üzülürken sadece sesini çıkarabilen konuşma becerisi olmayan yaşamaya çalışan varlıklara olunca neden umursamıyoruz? Ben bunu sorguluyorum tek ricam sizde sorgulayın… Belki içinizde biraz insanlık kalmıştır.
Çünkü sizin ne kadar yaşamaya hakkınız varsa onların da o kadar yaşamaya hakkı var.

Yeni hayvan hakları kanunları bence geç kalındı yapanlar hakettiklerini görmeli