Karadağ’da Otostop: Bir Rahibenin Aracına Bindim

Karadağ’da Otostop: Bir Rahibenin Aracına Bindim

Karadağ sınırları içerisinde geçirdiğim 3. gün benim için en maceralı gündü.
Arabamızın aküsü bozulmuştu. Ayrıca araç kiralama şirketi ise aracı gününde teslim etmediğimiz takdirde önümüzdeki günler için de ödeme yapmamız gerektiğini söyledi.
Koreli arkadaşımız otostop çekerek yeni akü satın alıp geldi. Problem çözülmüştü, fakat 1 gün daha orada kalmak zorundaydık. Ben ise artık uluslararası arkadaş ortamında vakit geçirmek yerine yalnız bir gezgin gibi gezmek/keşfetmek istedim.
Hep uzaktan görüp gidemediğim bir ada vardı bu şehirde. Adanın ismi ise “Sveti Stefan Adası” idi. Fırsattan istifade adanın bulunduğu yere gittim.

Starbucks’ta kahve içip dijital dünyanın trendlerine bakmaktansa kendi başıma dağı taşı deler geçer, okyanuslar aşıp yeni yerler keşfederim umuduyla şehrin en uç köşesine kendimi attım.
Bu adaya maalesef giriş yapamadım. Ada özel mülkmüş. Ada sahibinin izni olmadan da girmek mümkün değildi sanırım. Adanın özel mülk olması da beni şaşırttı. Bir iki tane şatosu olsa neyse bütün adayı satın almışlar.
Adanın karşısındaki dağlarda biraz fotoğraf çekip vakit geçirdikten sonra eve dönmek üzereydim ki kafamı yukarı doğru çevirmemle gezilecek yerlerin daha bitmediğini anlamam uzun sürmedi. Biraz turistlerin peşine takıldıktan sonra yukarıda bir manastır gördüm.
Bu manastıra gitmek üzere tırmanmaya başladım.

Manastıra ulaştığımda bir mezarlıkla karşılaştım. Bunun sebebi gittiğim yol düz olmadığı için otobandan yürüyerek (şeritin dışı) ve trafik kazası riskiyle bulduğum demir tellerin arasından merdivenlere ulaşmamdı. Bu merdivenler beni doğruca manastırın mezarlık kısmına götürdü.
Sonrasında manastırın içine doğru ilerledikçe biraz telaşlandım. Herhangi bir hareket yoktu. Bir dükkana girdim ve kitapları incelemeye başladım. Belli ki burada bir şeyler satılıyordu.
Ardından bir papaz (monk) ile karşılaştım. İsmi papaz mı tam bilmiyorum, fakat ben papaz diyeceğim. Bu papazla biraz muhabbet ettikten sonra İzmir’in onlar için (Ortodokslar) önemli olduğunu öğrendim.

Bu papazla muhabbet ettikten sonra biraz şehirden uzak yeşil alanın da keyfini çıkararak şehir merkezine ve ardından eve gitmek üzere yola koyuldum.
Manastırın ismini ise otobüs beklemek üzere yola çıkınca tabelasından öğrendim.

Otobüs beklerken otobüslerin biraz geç aralıklarla gelmesi beni strese soktu ve zaten macera havamda iken bir otostop denemesi yapmayı düşündüm. Daha önce hiç otostop çekmemiştim. Kendi memleketimde bile otostop çekmemişken yabancı bir yerde yapmak pek akıl kârı gözükmese de daha kolay olduğunu düşündüm. Zaten bir daha ne zaman gelirim ki?
Kaldırdım parmağımı ve bir kaç araç geçti.
Ardından siyah askeri görünümlü bir cip yavaşlayarak geçti.
“Bu cip beni almaz zaten” diye çektiğim otostop o cipin frene basıp (U çekerek) geri dönmesiyle sonuçlandı.
Cipe binmek üzere kapı aradım fakat yan koltuktaki adam arkayı gösterdi.
Cipin arkasında da tekerlek vardı, kapıyı arkadan açıp bu askeri görünümlü cipe bindim.
Kullanan kişinin bir Rahibe olduğunu sonradan farkettim ve bu fotoğrafı çaktırmadan çekmeyi başardım.

Araca bindikten sonra muhabbet etsem mi etmesem mi diye düşünerek, etrafıma bakarken şoför koltuğunun yanında oturan adam nereli olduğumu sordu.
Türk olduğumu söyleyince “Benim adım Konstantin” cevabını aldım.
Adam biraz Türkiye’de bulunmuş (İstanbul) ve adını söyleyecek kadar Türkçe öğrenmiş.
Biraz daha muhabbet ettik ve beni sağ salim şehir merkezine bıraktılar.
Bu macera benim için en heyecan verici anı ve bu bloğu kurma sebeplerimden biri sayılabilir.

Kaynak: https://benimmaceram.com/rahibeye-otostop-cekmek/

Konununu tamamını sitenizi kayank olarak vermek forum kuralıdır