Anne...

Anne çok değil sene 95
Acının ekmege sarılıp yattıgı bir dönem
Eylüldü ekime hasret cekiyordu,evde kimse yoktu soguktu
Mutluyduk az ucundan ama kahretsinki düşüncelerimiz yoksuldu.

Her bayramın arefesinde bir avuc gözyası ile abdestler alınırdı
Utanırdık sokaklarda el öpmeye giderken
Ablam kırmızı ayakkabılı kızlara kızardı,bende tabancalı çocuklara
Ve hasrettik teyzemden aldıgımız o mecburi ekmeklere

Anne hiç bir zaman kaç yasımda olmadıgımı bile bile yasadım
Kimi daha 25 inde desede yüreğim 50'yi gösteriyordu
Gözlerim kan canagı,gözlerim yerinden fırlıyacak bir açlık
Ve kimsemiz yoktu aman dediğimiz zamanlarda...

Çocuktuk ya güldüler aldırıs etmedik,sevdik hep sevdik
Ve ekmege muhtac üç kişiydik 2 ye düştük
Ama senin dediğin gibi biz Rabbimize hep şükrettik
Ve şimdi ise ölüm kalım,yaşam mücadelesi
Ve şimdi sensizlik ,bizsizlik ve şimdi zaman kimsesizlik...