Cadde üstünde bir esnaıfız biz.
Hergün mutlaka 5-10 dilenci geliyor. Hatta elinde küçük tüple gelen bile oldu. Bazen para veriyorum bazen de vermiyorum.

Ama vicdan azabı çekiyorum. Ya gerçekten çok kötü durumdalarsa diye.
Ne yapacağımı şaşırdım açıkçası, ama hergün mutlaka beş on dilenci geliyor. Hepsine versek bizde para kalmaz artık.

Ben de işçiyim kazancım belli.

Çok moralim bozuluyor bu duruma açıkçası.

ek olarak aklıma şimdi geldi:
Biri de otobüs param yok 2 lira verebilir misin diye para istedi vermiştim.
Yolda karşılaştım tabi ben bu adamla. Sonra baktım başkasına aynı muameleyi çekiyor. Şabanın tokatçı filmindeki kadın misali zoruma gitmişti açıkçası.

Bir de çarşı yerinde bir arkadaşla tos yerken gençten bir çocuk geldi abi karnım aç para verir misin dedi. Ben de buyur kardeşim tos ısrmarlayayım otur ye dedim. İlla ısrarla yok bana para verdi. Tepem attı tabi. Ulan aç olan adam ne bulursa yer bu illa para istiyo para mara yok dedim vermedim sonra.

Yani cidden kimin gerçekten ihtiyacı var kimin yok bilmiyorum. Öyle geri çevirdiklerimizi düşündükçe de rahatsız oluyorum.