Merhaba Wmaraci, biraz içimi dökmek istedim...

Tam 6 ay önce annemin hastaneye kontrole gitmesi ile daha doğmamış kardeşimin down sendromlu olduğunu öğrendik. İnanır mısınız, bilmiyorum ama o an dünya başımıza yıkıldı. O an ne yapacağımızı şaşırdık... Hemen doktorlar annem ile beni ayrı bir odaya alıp, çocuktan sıvı aldırmak ve çocuğu normal doğum yolu ile öldürmek istediklerini söylediler. Tabii biz o an ne yapacağımızı bilmediğimizden can kulağı ile onları dinliyorduk. Her neyse eve geldik, babam ile konuştuk. Fakat ailem hiçbir zaman aldırma taraftarı olmadı. Bende onların bu görüşünü hoşgörü ile karşıladım. Sonuçta canınız kanınız. Kim ister kardeşinin sağlıksız doğmasını...

Ve bugün dünyalar yakışıklısı down sendromlu erkek kardeşim doğdu. Tabii ilk kardeşinizi gördüğünüz an sahiplenemiyorsunuz. Tanrı'mın gücüne gitmesin ama yinede sağlıklı olacağını temenni ediyorduk ama kısmetimiz buymuş ve sendromlu bir aile bireyimiz oldu. Tabii birçok araştırma yaptık: Eğitimi, konuşması, beyin etkenleri, vs.ler hakkında... Ama yanında 15-20 dakika geçirdikten sonra gerçekten sendromluymuş, bilmem böyleymiş her şeyi unutuyorsunuz. O masum çocuğun baş parmağını emişini izliyorsunuz. Gözleri elmas yeşili, saçları sarı, ne biliyim o kadar masum yatıyor ki bir çırpıda o tombul yanaklarını ısırmak istiyorsunuz.

Bugün bunları yazmamın asıl sebebi: Bende artık sendromlu bir kardeşe sahibim. İlk onu gördüğümde o kadar çok göz yaşı döktüm ki, o kadar Tanrı'ma sitem ettim ki anlatamam. Tanrıma şükür herhangi bir fiziksel sorunu yok, akıl sağlığı yerinde, aynı sizin-benim gibi bir insan..! Her zaman yolda veya başka bir yerde sendromlu çocukları gördüğümde kendime sorular sorardım: Bu çocukların eğitimi nasıl oluyor?, ne yiyorlar ne içiyorlar? ama artık bende bir sendromlu bebek abisiyim. Umarım onunla nice yaşlar geçiririm, nice doğum günleri kutlarım...

Bu arada siz siz olun sakın o günahsız çocukları, anne karnında öldürmeyin! Cinayete ortak olmayın... Unutmayın: Down sendromu hastalık değildir, farklılıktır. :)

Herkese iyi geceler...

Ne yazık ki...

Foruma uzun süredir giremiyordum. Çünkü, bu konu başlığını bana açtıran kardeşime yaklaşık 1 ay önce ''Akut AML M7'' lösemi teşhisi kondu. Canımdan çok sevdiğim kardeşim şuan Kayseri'de kemoterapi görüyor. O altın sarısı saçları döküldü, gözlerimin önünde... Anlatamıyorum bu olayı, çünkü inanın anlatmak istemiyorum, o kadar acı verici bir olay...

Aslında yazmak istemiyordum, foruma girdiğimde bu başlığın aktif olduğunu, yorum aldığını gördüm. O yüzden yazmak istedim. İnanın az önce dediğim gibi; içimi dökmekte dahi zorlanıyorum, umarım her şeyin ''en iyisi, en hayırlısı'' olur.

Yine de sizden istediğim tek bir şey var; kardeşimin ismi Umut BULUT.

Onun adına dua etmeniz ve inançlarınızı eksik etmemeniz olacaktır. Hepinize canı gönülden inanıyor, teşekkür ediyorum.

Sağlıcakla kalın...