İlk okul anılarımız ve her sabah söylenen andımız

Merhaba arkadaşlar, vizelere çalışırken bir anda aklıma geldi andımızın kaldırıldığı ve artık o neşeyle her sabah söylediğimiz andımızın olmadığını. Sizlerin düşünceleriniz neler ? Birde asıl sormak istediğim şu, sizlerde de bir öğrenci çıkarılıp öncü şekilde andımızı söylettiren öğrenci oluyor muydu? Ve bu öğrenci hiç siz oldunuz mu? :)

Bu kadar farklı kökenden insanın olduğu bir ülkede her sabah çocuklara Türk olduklarını söyletmek çok doğru değildi. Bende özlemiyo değilim ama.

Bir üsteki yoruma cevap yazıyorum. Kürtlerin içinde büyüdüm. Her zaman da milliyetçiliğe karşı durdum. Kürt değilim. Hatta soy agacım Türkmenlere dayanıyor lakin Türk milliyetçisi de değilim. Irkçılık ve milliyetçilik bana çok ters. İlle bir ideoloji belirtmem gerekiyorsa sosyalist(Sosyal devlet-Halkçı) diyebilirim kendime. Ülke bir toprak parçasıdir. O toprağı devlet yapan anlamlı yapan halktır. Devlet halk için vardır benim için neyse. Bilimle sanatla iç içe olunca daha fazla soğuyorsunuz bu kavramlardan. Kürtlerle iç içe okudugumdan Kürt öğretmenler tarafından sınıfta kürtçe müzikte açılırdı çocuklar aralarında kürtçe de konuşurdu. Hatta anlamadığım için kürtçe konuşurlardı bilmemezi istemediği bir şeyler olunca. Demem o ki milliyetçilik veya etnik dayatma her kesimin sorunu. Emin olun bu devlet Kurdün veya bir başkasının olsa onlar da bunu dayatır. Andımıza gelince Ne Mutlu Türk'üm diye biter and Türk olmayan için problem içermez o zamanlar çok güzeldi. İnanın şimdi belki and yok lakin ülke çok daha fazla bölünmüş durumunda. Bir öğretmenim de yerliydi milliyetçiydi bize sürekli Ölürüm Türkiyem söyletirdi. Bu cidden hoş değildi. Buyüdükçe anladım bu tür şeylerin anlamlarıni. Zorla milliyetçilik bir şey dayatmak cidden insanı o şeyden soğututor. Herkese yetecek kadar yer var ülke de dünya da her dile yetecek kadar da yer var. Dünya küçük değil insanlar küçültüyor. Yaşamak kadar basit bir şeyi kompleks hale getiren insanın ta kendisidir.

And olsa da olur olmasa da olur benim için önemi yok. Bir insanın ne hissettiği yürekle ilgilidir ağızdan çıkan sözlerle değil. O kadar çok bölündük ki böyle basit konuları umursamayacak kadar ayrıldık. O yüzden andımızi değil de o günleri her şeye ragmen özlüyorum.

Daha mutluyduk be.

Hiç unutmam 5.sınıfım 23 Nisan da okumak için görevlendirilmiştim, boyumun o zamanlae kısa olduğu için kimse benim okuyacağımı dolayısıyla Andımızın başlayacağını anlayamamıştılar, Türküm diye bağrınca tüm okul ayrıca Jandarma, Vali vb kişilerde hazırlıksız yakalanmıştılar, Turan hocam da beni çemkirmişti :')

Evet bir kaç kere okumuştuk. Eskiden bu kadar dert edilmiyordu Andımız. Ne zaman biri çıktı Kürt kardeşlerim , Türk Kardeşlerim , Laz kardeşlerim size sesleniyorum. Diye konuşmaya başladı o zaman anladım bölündüğümüzü.

Arkadaşlar burada konu sadece o günlerimizi anılarımızı hatırlamak lütfen siyasete dökmeyelim olayı. Türk kürt çerkez laz olayına gelecek olursak eğer Türkiye sınırları içerisinde yaşayan, karnını doyuran ve Türkiye'de barınan kısaca Türkiye içerisinde yaşıyorsanız hepimiz Türküz. Söz konusu milliyetçilik veya ırkçılık değil benim kökenimde Makedonya ki o kadar da uzak bir geçmişten gelmiyorum ama Türkiye'de doğdum Türkiye'de yaşıyorum ve cüzdanımda TC. yazıyorsa bende Türküm demektir. Küçük kıvılcımlarla büyük alevler çıkarmayalım lütfen maksat küçüklüğümüzdeki gülümsemelerin yüzümüze ufak tebessümle yaklaşmasını sağlamaktı...

hocam aynı şeyi ben yaşamıştım :D ancak andımızda değil şiir okuyacakken :) kürsü vardı kürsü boyumdan büyük mikrofon elime verildi ama kürsüden gözükmüyordum :D neyse ki ayaklarımın altına tabure verilmişti :)

Okurken heyecandan tüylerin diken diken olup buz kestiğin olmuş muydu hocam :D