EranKucuk
Hiç gidip çalışmamış olsam da işimi yapacak ve ilginizi çekebilecek bir biçimde size San Francisco anlatacağım. Şehrin güzide şirketlerinin çalışanlarının bile milyoner olabiliyor olmasından bahsedeceğim. Bu alışılagelmedik durumu anlatırken ağzım ıslak ıslak olacak. Size de okurken benzerini hissettirebilirsem ne âlâ efendim.
Öncelikle, elbette bölgeye adım attığınız anda herkesin birkaç milyon doları olduğu gibi bir anlam çıkartmayın lütfen yazıdan. Ben bölgenin çalışanlarının, bölgeye has bir sistemden ötürü sahip oldukları bir şanstan bahsedeceğim. Bu şans neticesinde Google, Facebook gibi kurumsallaşmış devlerin bile çalışanları milyoner olabiliyor. Ancak elbette pek çok çalışan da şehrin aşırı abartılı kiralarına zar zor katlanarak bu bölgede hayatta kalma mücadelesi veriyor. Bunu yaparken de şehrin yerel halkı tarafından pahalılaşmanın nedeni oldukları için kötü gözlerle izleniyorlar. Eh, her şey güllük gülistanlık olacak değildi ya? İşin bir de böyle görünmeyen bir yüzü var. Peki, böyle zorlu ve delicesine rekabetli bir ortamda milyonlar nasıl oluyor da çalışanlara paylaştırılıyor?
Sistem Basit, Kazandır ve Kazan
Silikon Vadisi denildiği zaman genel ortalamanın elbette üzerinde bir maaş bordrosu söz konusu oluyor. Bu şaşırtıcı değil, zira burada çalışan insanlar ya devasa şirketlerin sorumluluklarını üstleniyorlar ya da devasa olacağına inanılan ve deli gibi fonlanmış taze girişimlerinin sorumluluklarını. Fakat şehirde yaşamın pahalılığı olsun, sorumluluklar neticesinde kazanılan paranın ya da hedeflerin büyüklüğü olsun bu tip durumların karşılığını maaşlarla vermek kolay değil. Şirketler bu noktada cömert yaklaşımlar sergiliyor olsalar da dünyanın en iyi yazılımcıları, tasarımcıları ve pazarlamacıları daha farklı bir ikna yöntemiyle elde edilebiliyor. Hisse ve hisse senedi paylaşımları…
Çoğu San Francisco girişimi, kuruluşunda Amazon, Google gibi devlerde daha önce görev almış çalışanlarla yola çıkar. Bu insanları ikna ederken yalnızca biraz daha yüksek bir maaş tahmin edebileceğiniz gibi yeterli olmaz. Onlar da, şirketin hisselerinden cesur dilimleri çekirdek kadro diyebileceğimiz küçük ekipleriyle paylaşırlar. Bu mesajı okumak istediğinizde “Bu Start-Up çıkış yaparsa milyoner olacaksın!” sonucuna ulaşabiliriz. Böyle bir heves hem devlerin ellerinden en iyi geliştiricileri almalarını ve onların kariyerlerinde risk almalarını sağlıyor, hem de yeni nesil çalışanların hevesle çabalamasına.
Dev şirketlerde halka arz edilmiş olma durumunu görüyoruz. Şirketler artık yüzbinlerce insana ait bir hale geliyor ve büyümek için bu yatırım gücüyle hareket ediyorlar. Bu noktada devler, çalışanları için bir hedef belirliyor. Eğer olur da çalışanlar bu hedefe ulaşmayı başarabilirse, şirket kazandığı milyarlara karşılık, çalışanlarıyla da kallavi tutarlara denk gelen hisse senetlerini paylaşıyor. Bu elbette girişimlerde gördüğümüz gibi insanları direkt olarak milyoner yapmıyor, dolayısıyla insanlar burada daha az risk alarak, daha uzun sürede büyük gelirlere ulaşıyorlar diyebiliriz. Ee sırtını sağlam duvara dayamanın böyle de bir sonucu olabiliyor.
Eringenler Toplanın, Tembel Dönemlerden Sıyrılmanın 5 Yolu
Düzenli ve fiziksel işlerde çalışmayan insanlar için üretkenliğin önündeki en büyük engel çoğu zaman tembellik oluyor. Üretkenliğin maddi kazançla ve başarıyla doğrudan alakalı olabildiği bilişim, yazılım, tasarım ve içerik...
Çalışanlar Ganimeti Bulunca Ne Yapıyor?
“Vurdum parayı, köyüme dönüp müstakil bir ev alayım, hayatımın sonuna kadar da faiz yiyeyim” diyen oluyor mudur? Mutlaka oluyordur. Ancak burada bu sistem alışılageldik bir sistem olduğu için ‘parayı vuran’ bu çalışanlar, bunu kısa sürede tekrar tekrar da yapabileceklerini biliyorlar. Bu nedenle kazançlarıyla mantıklı birer yatırım gerçekleştirdikten sonra yeniden işe koyuluyorlar. Güvendikleri girişimlerde ‘çıkış’ yapma ve şirketin satılması hayaliyle dişlerini sıkıp yoğun çalışmalara devam ediyorlar.
Buna benzer bir sistemin Silikon Vadisi dışarısında da uygulanmasını ister miydiniz? Şirketler için mantıklı mı olurdu ne dersiniz?
